Schaamte

Schaamte

Wanneer je begint met drinken, schaam je je nergens voor.

Je doet gewoon mee met alle anderen. Je vindt het in het eerste begin misschien niet eens echt lekker maar je zou je eerder schamen om niet (stoer) mee te doen.

Naarmate je vaker en bijna ongemerkt steeds meer gaat drinken, krijg je zo hier en daar van anderen opmerkingen over je alcoholgebruik. Niet echt leuk om te horen, kan ik je zeggen.

Je neemt je voor om voortaan op tijd te stoppen. Op tijd de rem erop. Niet zoals vorige keer dat anderen het kunnen horen aan je veranderende spraak, kunnen zien aan je manier van lopen en merken aan je absurde, ontremde gedrag. Bovendien wil je niet meer de volgende dag van een ander horen wat je allemaal gezegd een beloofd hebt.

 

Je begint je te schamen voor je eigen, ongecontroleerde gedrag.

Om commentaar uit de weg te gaan, ga je in eerste instantie korter en later zelfs minder naar gelegenheden als verjaardagen en dergelijke.
Ook al zijn er maar relatief weinig mensen in je omgeving die iets van je gedrag durven zeggen, een veelvoud denkt er het zijne van.
Je raakt langzaam maar zeker in een isolement.

Om uit de wurggreep van je verslaving te kunnen ontsnappen, zal je hulp moeten zoeken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ontkenning van onze verslaving weerhoudt ons immers van iedere vorm van hulp van buitenaf.

 

Jíj hebt geen probleem, je omgéving heeft (met jou) een probleem!

Niet iedereen is welwillend om zijn vuile was serieus onder de aandacht te brengen van bijvoorbeeld een huisarts. Trots is niet de emotie die je die kant op stuurt. Je schaamt je dood om je zo ‘zwak’ neer te (laten) zetten. Vaak door wanhoop gedreven, kom je met hulpverlening in aanraking. Het behoeft dan ook geen echte onderbouwing aan de andere kant van de tafel het liefst een ervaringsdeskundige te treffen die weet hoe jij je voelt maar ook ervaring heeft met hoe te kunnen herstellen van je verslaving.

Ook als je in herstel gaat, kan schaamte je nog lang belemmeren. Opgenomen worden in een verslavingskliniek, het bezoeken van een zelfhulpgroep en/of het je een op een laten begeleiden door een (ervaringsdeskundig) professional zijn in eerste instantie geen succesverhalen op feesten en partijen.

Als je eenmaal wat langer sober (droog) bent, begin je je te realiseren wat je in de periode daarvoor allemaal hebt uitgespookt.
Hoe je mensen in je nabije omgeving hebt gekwetst.


Je zelfrespect heeft een behoorlijke deuk opgelopen, om maar niet te spreken van bijna ‘total loss’.


Verslaving is nog steeds voor velen een taboe. De stigmatisering ervan is helaas nog levendig. Schaamte is een hele sterke emotie die je herstel behoorlijk in de weg kan zitten. Alle reden dus om hier de juiste aandacht aan te geven.

Om namens mijzelf te spreken:

Het duurde wel even voordat ik in de AA-zelfhulpgroep zonder schaamte durfde te zeggen: “Ik ben Wim en ik ben een alcoholist”.
Nu zeg ik het met een zekere trots… Niet omdat ik het ben, maar trots op wie ik nú ben. Hoe ik me er uit heb geknokt.